Kolekcje - uzbrojenie

Ręczny karabin maszynowy kalibru 7,62 x 39 mm skonstruowany pod koniec lat 50-tych XX w. Specjalnie dla wojsk powietrzno-desantowych zaprojektowano wersje oznaczoną jako RPKS (РучнойПулемётКалашникова со складывающимся прикладом), wyposażoną w składaną na boki blokowana zatrzaskiem kolbę drewnianą, a także wersję RPKSN wyposażoną w szynę do montażu celowników noktowizyjnych lub optycznych. Na początku lat 70-tych XX wieku karabin zmodyfikowano , dostosowując do małokalibrowego naboju 5,45 mm. Wersję tą oznaczono jako RPK-74.

W 1956 roku Zakłady Metalowe im. gen. Waltera w Radomiu uruchomiły produkcję broni pneumatycznej. Był to karabinek 4,5 mm kl.187. Na jego podstawie opracowano w kolejnych latach dwie następne konstrukcje – kl.141 i kl.188. Uruchomienie krajowej produkcji broni pneumatycznej pozwoliło na zaspokojenie bieżących potrzeb sportu strzeleckiego i wpłynęło na ograniczenie importu tego typu broni z NRD i Czechosłowacji.

PMKS – Pistolet maszynowy Kałasznikowa (składany) - 7,62 mm– (inaczej AKS). Nie, to nie błąd! Tak pierwotnie określano broń produkowaną licencyjnie w Fabryce Broni w Radomiu w latach 1958 – 1962. Jest to – według obecnej nomenklatury - karabinek automatyczny, zaprojektowany w 1947r. przez M.T. Kałasznikowa do 7,62 x 39 mm naboju pośredniego wz. 43. Wprowadzony do uzbrojenia Armii radzieckiej w 1949 r. jako: 7,62 mm Автомат Калашникова со складывающимся прикладом (AKS) – odmiana z kolbą składaną.

LPO-50 został wprowadzony na wyposażenie LWP w połowie lat 50 XX w. zastępując miotacz ROKS-3. W LWP w miotacze ognia wyposażone były wyspecjalizowane pododdziały wojsk chemicznych przydzielane według potrzeby do jednostek piechoty. Kompania piechoty mogła otrzymać 1-2 drużyny a pluton drużynę lub grupę miotaczowych w składzie 4-6 ludzi.

Pistolet Vis wz. 1935 – polski pistolet samopowtarzalny, skonstruowany na przełomie 1930 i 1931 roku w celu ujednolicenia uzbrojenia indywidualnego kadry Wojska Polskiego. Ogólną koncepcję broni opracował prof. Wilniewczyc – reszta była dziełem dyr. Jana Skrzypińskiego. Projekt zgłoszono do Urzędu Patentowego w Warszawie 15 stycznia 1931. Patent nr 15567 przyznano 8 lutego 1932. W różnych opracowaniach krajowych i zagranicznych spotkać można stwierdzenia, że jest to konstrukcja wzorowana na Colcie M1911 – ale jest to daleko idące uproszczenie.

Na początku lat pięćdziesiątych dokonano adaptacji PPS-43 w celu lepszego przystosowania dla pododdziałów piechoty. Adaptacja polegała na wprowadzeniu stałej drewnianej kolby i przekonstruowaniu komory zamkowej. Zmieniono również zaczep otwierania komory zamkowej, którego zgięcie zwrócono do dołu. Drewniana kolba nieco poprawiła stabilność broni, co było wymogiem dla użycia liniowego PPS. W 1952 r. broń weszła do produkcji seryjnej, otrzymując oznaczenie w wojsku, jako 7,62 mm pm wz.1943/52.

Może się to wydawać na pierwszy rzut oka zaskakujące, ale impulsem dla rozwoju nowych odmian uzbrojenia w Polsce była... wojna w Wietnamie, uważnie obserwowana przez wysyłanych, w ramach bratniej pomocy rzecz jasna, specjalistów – obserwatorów z krajów socjalistycznych. Podczas tego konfliktu armia amerykańska wprowadziła do uzbrojenia wiele nowych konstrukcji oraz zastosowała szereg nowatorskich taktyk walki. Analiza zdobycznego sprzętu spowodowała rozpoczęcie własnych prac badawczych oraz prób stworzenia rodzimych odpowiedników.

Geneza powstania pistoletu, który „zapoczątkował" I Wojnę Światową była następująca - w 1900 roku belgijskie zakłady Fabrique Nationale rozpoczęły produkcję pistoletu Browning FN 1900. Była to udana konstrukcja, ale szybki postęp techniczny sprawił, że już po kilku latach stała się przestarzała. Dlatego w 1910 roku FN rozpoczęło produkcję nowego pistoletu oznaczonego jako Model 1910. Nowy pistolet podobnie jak i jego poprzednik był konstrukcją Johna Mosesa Browninga.

Długo to trwało.... ale w kolekcjonerstwie cierpliwość popłaca – i wreszcie jest – Vis. Niestety produkcji wojennej na potrzeby niemieckie – ale w dobrym standardzie wykonania. Przedwojenny egzemplarz z orzełkiem po pierwsze jest poza moim zasięgiem finansowym – po drugie – tylko szaleniec wierciłby i spawał taki relikt....I jeszcze tytułem wyjaśnienia – co prawda na naszej stronie prezentujemy głównie umundurowanie, sprzęt, wyposażenie i uzbrojenie Wojska Polskiego z lat powojennych – ale chyba nie warto się ograniczać – zwłaszcza jeżeli jest coś ciekawego do pokazania.

Pistolet P-83 (9 mm pistolet wz.1983 „Wanad") – 9 milimetrowy pistolet samopowtarzalny, skonstruowany i wprowadzony do służby jako następca pistoletu P-64 „Czak".

Pistolet Makarowa PM – powszechnie znany również jako Makarow jest to radziecki pistolet samopowtarzalny skonstruowany przez Nikołaja Fiodorowicza Makarowa. Broń ta opracowana została w związku z ogłoszonym w 1947 roku konkursem na następcę pistoletu TT.

P-64 CZAK (pełne oznaczenie - 9mm pistolet wz. 64) to pierwszy polski pistolet samopowtarzalny wytwarzany seryjnie po wojnie. Pistolet opracowany został w ramach konkursu ogłoszonego w 1958 roku na następcę pistoletu wz.33 TT dla Wojska Polskiego i Milicji Obywatelskiej. Broń miała odznaczać się niewielkimi wymiarami to ze względu na wymagania operacyjne Milicji Obywatelskiej oraz SB.

Karabin Mosin wz. 1891 (Трёхлинейная винтовка образца 1891 года, Трёхлинейка), rosyjski karabin powtarzalny skonstruowany pod koniec XIX wieku przez Siergieja Mosina – podstawowa broń strzelecka Armii Rosyjskiej oraz Armii Czerwonej od końca XIX wieku do lat 50-tych XX wieku.

Radziecki granat F-1 jest kopią francuskiego granatu z I wojny światowej o tej samej nazwie. Był to typowy granat obronny wzorowany na brytyjskim granacie No.5 - tzw. bombie Millsa. Pierwsze wersje posiadały zapalnik wbudowany w trzonek służący do rzucania – zastąpiony następnie różnymi modelami zapalników z tzw. łyżką.

RG-42 - granat ręczny odłamkowy (zaczepny) konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej – wdrożony do produkcji został w roku 1942.Po wojnie powszechnie stosowany w armiach Układu Warszawskiego, a także krajach "trzeciego świata".